Herfst 2020.......Paddenstoelentijd deel 1: van alles wat

Dit is mijn eerste post van dit jaar met het onderwerp paddenstoelen. De afgelopen 3 weken ben ik al een paar keer op pad geweest. De eerste week was de "oogst" nog mager, maar de vorige week heb ik toch genoeg exemplaren gevonden om een leuke post mee te maken. Ik begin echter met een  vondst die ik dit jaar al op 16 maart deed; de Voorjaarskluifzwam.

De VOORJAARSKLUIFZWAM (Gyromitra esculenta) kun je vinden in de maanden maart t/m mei. Ik vond op 16 maart meerdere exemplaren in een groentetuin. Het is een paddenstoel uit de stam van de zakjeszwammen die op de Nederlandse rode lijst is aangemerkt als "bedreigd".

De voorjaarskluifzwam heeft net als de morieljes een hersenachtige hoed met holtes. De hoed is van buiten bruin en is eerst glanzend (als ie tenminste niet vol zit met zand, zoals hier). De steel is soms recht maar meestal verbogen. De kleur van de steel is witachtig tot vleeskleurig, soms lila aangelopen. Hij groeit op verrijkte kale zandgrond of op strooisel onder naaldbomen,hoofdzakelijk grove Den. Een enkele keer onder een loofboom. Hij wordt niet alleen vanwege zijn gelijkenis met de echte (eetbare) morieljes "valse morielje" genoemd. Hij is namelijk ook giftig. Vergiftigingssymptomen treden bij het nuttigen van deze paddenstoel pas na 10 tot 12 uur op en bestaan uit misselijkheid, transpireren, buikloop en rillingen. Het schijnt dat bij het koken van de zwam de kok zelfs vergiftigd kan raken door de kookdampen. Hoewel hij nog steeds in sommige landen gegeten wordt, is de handel in de soort hier al sedert jaren verboden.

Hij bevat het gif Gyromitrine, dat in het menselijk lichaam wordt omgevormd tot monomethylhydrazine. Monomethylhydrazine, wordt ook synthetisch geproduceerd en onder andere toegepast als raketbrandstof. Deze raketbrandstof is indertijd gebruikt om bijvoorbeeld op de maan te landen en er weer van op te stijgen. Ook de NASA spaceshuttles vlogen ermee!!!

Het INGEDEUKT MENIEZWAMMETJE (Nectria peziza ) is een zakjeszwam. De bolletjes hebben slechts een diameter van 0,2 tot 0,4 mm. Niet zo gemakkelijk te fotograferen dus. De Duitser noemt het niet voor niks "Orangenfarbige Zwergpustelpilz".

Het doet denken aan het Gewoon meniezwammetje, maar die komen niet zo massaal in grote trossen voor en groeien meestal op takjes. Het Ingedeukt meniezwammetje groeit echter zelden op schors of op de grond. Ze groeien op kaal, rottend hout zoals hier op de foto te zien is.Ze parasiteren ook op houtzwammen (Polyporen) Als ze vers zijn hebben ze een bolle vorm, maar bij droog worden deuken ze in als een soort kommetje. Vandaar de naam. Je hebt er wel even je loep voor nodig om dat te zien. Het is een algemeen voorkomende soort die je het hele jaar kunt vinden. Mijn eerste gedachte bij deze soort was dat het een stuifzwam was, maar dan in het klein. Toen ik wat beter keek, werd echter duidelijk dat dit een wat oudere GEWONE BOOMWRAT (Lycogala epidendrum) is.

Deze slijmzwam kan in meerdere fasen gedurende alle jaargetijden worden gevonden op vochtig, deels vergaan hout.

Voorheen had deze zwam namen die eigenlijk veel meer tot de verbeelding spreken. Ze worden daarom waarschijnlijk nog steeds gebruikt, want wat dacht je van namen als "Bloedweizwam" of "Blote billetjeszwam"? Klinkt toch eigenlijk beter dan Gewone boomwrat.......

Blote billetjeszwam

De kleur varieert met het toenemen van de leeftijd. Bloedweizwam verwijst naar de onrijpe toestand waarin ze zijn gevuld met een rozerode pasta-achtige vloeistof. De volgende fase,“de blote billetjes”, komt voort uit hun roze kleur in de vegetatieve fase. Op de foto kun je er nog iets van zien bij enkele exemplaren.

De naam Gewone boomwrat verwijst naar het uiterlijk in de latere fase. In dit stadium sluit het plasmodium zich af en wordt het organisme grijzig of bruin en wordt het gevuld met een grijze sporenmassa.Al in 2017 vond ik bij de Houtsberg op een oude dennenstronk de ZWARTVOETKRULZOOM (Tapinella atrotomentosa), maar twijfelde of hij het echt wel was, omdat die bijna vergaan was. Vorig jaar vond ik op dezelfde plek ook weer een ouder exemplaar, maar toen was duidelijker dat ie het was. In de post "Herfst 2019......Paddenstoelentijd deel 1" schreef ik daar uitgebreid over.Ook nu weer vond ik een exemplaar, maar dan ca. 150 m. verder dan de vorige jaren. Ook dit was al een wat ouder exemplaar, maar op deze foto is nu de “zwarte" voet goed herkenbaar en ben ik 100% zeker dat ie het is.
De meeste soorten wasplaten zijn paddenstoelen die pas laat in het jaar, omstreeks november, verschijnen. In de veenmosgebieden zijn echter een paar vroege wasplaten te zien, die zich niet door een droge periode uit het veld laten slaan. Een van deze is het VEENMOSVUURZWAMMETJE (Hygrocybe coccineocrenata). Op de Rode lijst van Paddestoelen staat dit mooie paddenstoeltje vermeld als kwetsbaar. De soort is namelijk beperkt aanwezig vanwege het zeldzame milieu. Dat is ook de reden dat de locatiedetails op waarneming.nl verborgen worden gehouden. Meestal wordt hij niet opgemerkt vanwege zijn voorkomen in moeilijk begaanbare en vaak afgesloten terreinen. Het is een schaarse soort met een zwaartepunt van voorkomen in Drenthe, maar in de meeste provincies zijn wel ergens plekjes te vinden waar het zwammetje voorkomt. Ik trof deze niet tussen het veenmos, maar wel in het mos dichtbij de kleine plas bij de Houtsberg. Hoewel het geen grote soort is, viel het zwammetje hier goed op door de opvallende kleur. 

De KURKSTROOKZWAM (Antrodia serialis) groeit meestal als een elfenbankje: dakpansgewijze hoedjes met een aflopende gaatjeslaag. Op de zijkant van stammen en zaagvlakken worden aflopende vruchtlichamen gevormd met meestal duidelijke knobbels (schijnhoedjes). 

 

Jong zijn deze wit maar verkleuren later van licht naar donker bruin en het oppervlak is fijn viltig.De buisjes zijn wit en ook de groeirand is wit, later gelig. Ze komen voor op dood naaldhout op arme zandgrond. Je vindt ze vaak op de zaagsnede van gezaagde boomstammen. De soort veroorzaakt bruinrot en is matig algemeen. 

  

Evenals de Kurkstrookzwam vormt de CITROENSTROOKZWAM (Antrodia xantha) brede stroken op naaldhout. Het is een zeer zeldzame soort die je voornamelijk op zandgrond aantreft. Het is een plat op het hout groeiend vruchtlichaam dat voor komt op stronken van naaldbomen. Na verloop van tijd is deze strookzwam herkenbaar aan de gele (citroen) kleur die op de zwam verschijnt. 

 

De RUITJESBOVIST (Calvatia utriformis) is een grote stuifzwam, die leeft van de afbraak van dood plantaardig materiaal. Calvatia betekent "kaal" of "haarloos", en utriformis betekent “in de vorm van een baarmoeder" of "in de vorm van een waterzak" Het is een vrij algemene soort die een groot aantal soorten standplaatsen kent, vooral in wat drogere, zandige (soms lemige, kleiige of humusrijke) grond. 

 Vanwege de frisse witte kleur en de forse afmeting zag ik ‘m al van ver. Het is best een fors exemplaar; hij kan dan ook een doorsnee bereiken van wel 20 centimeter en tot wel 16 cm hoog worden. De buitenlaag is bedekt met heel kleine, korte haartjes en biedt daardoor een viltige aanblik, maar dat duurt maar even. Wat je hier ziet is dus een heel jong exemplaar.  De Nederlandse naam Ruitjesbovist heeft betrekking op de veelhoekige vlakjes (“ruitjes”) die zich vormen door de breuklijnen die gaandeweg ontstaan.

Door groei en droging spat de opperhuid er af. Bij rijping komt de onderhuid bloot te liggen en kleurt bruin om vervolgens open te barsten als de bruine sporen rijp zijn. 

Voor een zekere determinatie van de BRUINE WEIDECHAMPIGNON is eigenlijk microscopische controle nodig, maar ik ben redelijk zeker dat ie het is. Terwijl hij door vermesting en verzuring op de Rode lijst van  2008 vermeld staat als bedreigd, is hij nu nog kwetsbaar. Je kunt hem aantreffen in de duinstreken en op humusarm, schraal grasland. Grasland dus dat niet bemest wordt. 

Door de intensivering van de veehouderij (varkens en runderen) van de afgelopen decennia op met name de arme zandgronden raakten de meeste weilanden daar ongeschikt. Overbemesting door drijf- en kunstmest hebben de Weidechampignon dus bijna de das omgedaan. Als je de verspreidingskaart bekijkt, zie je dan ook dat de soort in o.a. zowel Noord- en Midden Limburg als Oost Noord-Brabant nog amper waargenomen wordt. Door het natuurbeheer van de laatste jaren vind je gelukkig toch steeds meer plekjes waar je een voorzichtige terugkeer van de soort ziet. Ik vond meerdere exemplaren op een graslandje bij de Schaapsdijk; een gebiedje annex grasland langs het spoor, dat kleinschalig beheerd wordt door een groepje vrijwilligers van het IVN-Weert. 

  

De GROTE HOUTBEKERZWAM (Peziza varia) is een bekerzwam die voornamelijk op dood hout groeit, maar ook op andere substraten zoals zandige -, steenachtige -, kalkrijke - of zure grond, tussen vloertegels, op brandplekken, textiel en zelfs papierafval. Daarom is voor een zekere determinatie de microscoop nodig, maar daar heb ik dus geen kaas van gegeten. 

 

De huid bij jonge exemplaren is glad en donkerbruin-hazelnootbruin van kleur en oudere exemplaren zijn grijsbruin tot wit. Hoe ouder hoe witter. De binnenkant is (donker)bruin. 

 Aan de naam peziza varia is af te lezen dat deze soort echter heel veranderlijk is. De zwam kan 4 tot 12 cm in doorsnee worden en is schotelvormig geplooid.

Allemaal beestjes #17

Dit is mijn 300e post op Weert en natuur en tevens de laatste "Allemaal beestjes" van dit jaar. Het is herfst en het weer is dusdanig aan het veranderen, dat  de paddenstoelen weer  spreekwoordelijk "als paddenstoelen  uit de grond schieten". Dus gaan we ons daar de komende tijd zoet mee houden. Maar nu dus nog eens wat "beestjes" die ik de afgelopen tijd zoal gefotografeerd heb.

Deze sluwe "moordenaar" die ik al eind juli vond op de Kettingdijk is de GEWONE TANDKAAK (Enoplognatha ovata), hoewel.....  Het kan namelijk ook de Vergeten tandkaak zijn. Zonder onderzoek van de genitalia zijn deze 2 soorten namelijk niet te onderscheiden. Ik hou het maar op de meest voorkomende en dat is dus de Gewone Tandkaak. Helaas is de foto niet optimaal, want het plekje waar ik haar vond was aan de onderkant van een bloeiende berenklauw. Niet de gemakkelijkste plant, dus moeilijk om er goed bij te komen en ook niet ideaal wat licht betreft, maar toch vind ik het de moeite waard om te laten zien. Zoals je ziet heeft zij een stevige prooi bemachtigd. 

Tandkaken behoren tot de familie van de kogelspinnen. De naam kogelspin slaat op het vaak kogelronde, glimmende achterlijf van de spin. In tegenstelling tot de meeste kogelspinnen echter, maakt de Gewone tandkaak geen uitgebreid vangweb. Zij beperkt zich tot wat kriskras gespannen draden. Het vrouwtje wordt 40 tot 60 mm groot, het mannetje 30 tot 50 mm. Het achterlijf van dit geslacht heeft vele kleurvariaties, maar de meest voorkomende kleuren zijn geel en wit en groen. Bijna altijd zijn er echter twee rode strepen aanwezig. Meestal vind je deze spin onder bloemen, het liefst schermbloemigen. 

Onder zo'n afdakje van kleine bloemetjes wacht ze geduldig op allerlei insecten die zich komen voeden met nectar. Daarbij schrikt ze er niet voor terug om het gevecht met grote wespensoorten aan te gaan. Wanneer die geconcentreerd zijn op het verzamelen van voedsel op de bloem, werpt de gewone tandkaak er sterke en kleverige draden over met haar achterste poten. Hierbij moet ze heel voorzichtig te werk gaan, want een wespensteek kan dodelijk zijn voor haar. Zodra ze de kans ziet, bijt ze de wesp in een poot of voelspriet en injecteert ze haar krachtige gif.De MUURROUWZWEVER (Anthrax anthrax) is een vliegensoort uit de familie van de wolzwevers (Bombyliidae). Het harige lichaam van deze insecten is meestal bruin, zwart, rood of geel, soms met lichte vlekken. De lichaamslengte varieert van 20 tot 30 mm. 

Tot de wolzwevers behoren soorten met een sterk verschillend uiterlijk. Zo is de Gewone wolzwever sterk bruin behaard met een opvallend lange snuit, terwijl deze Muurrouwzwever (Anthrax anthrax) voornamelijk zwart is gekleurd en een kort snuitje  heeft. Jonge exemplaren hebben daarbij helderwitte vlekjes op hun lijf. De dieren zitten meestal met de vleugels half gespreid, als een deltavlieger, op zonbeschenen muren en schuttingen. Deze zat op de insectenmuur bij het NMC

Alle wolzwevers parasiteren op eieren of larven van andere insecten, uiteenlopend van sprinkhanen en vlinderrupsen tot bijen en wespen. De Muurrouwzwever parasiteert op metselbijen en metselwespen, die in gaatjes in muren, houten palen en schuttingen nestelen. Het vrouwtje deponeert een eitje in het nest van deze bijen en wespen voordat het nest afgesloten wordt. De larve van de Muurrouwzwever voedt zich met de larve van de gastheer.

Op mijn balkon zat onlangs de hele dag een BLAUWE BREEDSCHEENJUFFER. Een mobiele soort dus, die je ver van het water kunt aantreffen. Ze (het is dus een vrouwtje) zat daar stil op de vensterbank en het was net of ze zichzelf aan het bewonderen was in de ruit. Zoiets als koolmeesjes, die je dat ook vaker ziet doen. Ik hoor je al zeggen blauw???? Inderdaad blauw, maar dat geldt alleen voor het mannetje. Het vrouwtje is doorgaans licht, ivoorkleurig of beige. Ik vind haar erg mooi van kleur. Ze worden ongeveer 35 tot 37 mm. groot.

In Nederland komt maar één soort breedscheenjuffer voor en die is eigenlijk eenvoudig te herkennen aan de verbrede scheenbenen. Ook is de kop breder dan bij andere juffers. Zowel de mannetjes als de vrouwtjes hebben witte pootjes waar een zwarte dwarslijn over loopt. Opvallend is dat deze algemene soort voornamelijk op de zandgronden in Oost- en Zuid-Nederland schijnt voor te komen. Ze houden blijkbaar niet van klei......... Vraag me niet waarom.

De GROTE LISSNUITKEVER (Lixus iridis) is een kever die behoort tot de familie snuitkevers (Curculionidae). Groot is betrekkelijk, want hij is slechts 12-17 mm. Het is een kever met een lang, plat lijf en het rugschild loopt uit in een punt. De snuit is in verhouding erg lang, vandaar de naam snuitkever. Het geheel is heel kort behaard in geel tot bruingeel en is soms grijs bestoven. Ook de snuit is behaard en bij ♂ korter dan ♀. Hij heeft stevige pootjes en tasters. Op de snuit zitten geknikte voelsprieten en aan het eind de bijtende monddelen. De snuit wordt gebruikt om sappen uit planten te zuigen. Deze vond ik op een blad van de ridderzuring.

Veel snuitkevers hebben hun naam te danken aan de plant die ze bezoeken, de zogenaamde waardplant. Dat geldt echter niet voor deze Grote lissnuitkever. In tegenstelling tot de "echte" Lissnuitkever heeft hij niets te maken met de Gele lis. Hij heeft namelijk een voorkeur voor schermbloemigen.  Het is eigenlijk verwarrend, maar ik ga er van uit dat de Grote lissnuitkever zo is genoemd vanwege de kleur en niet vanwege het feit dat ie de lis als waardplant zou hebben. 

De "echte" Lissnuitkever heeft de gele lis wél als waardplant. Die zul je daar dus bijna altijd op aantreffen; hij zuigt er de sappen uit, legt er de eitjes in en de larven voeden zich met de vruchten. Dat kevertje is echter niét geel, maar heeft meer weg van een klein donkerbruin tot zwart, bewegend balletje met een snuitje. Ik heb er helaas geen foto van.De GOUDEN KROONTJESVLIEG (Phasia aurigera) is een goudgele vlieg met een blauwzwarte vlek op het achterlijf, het voorlijf ♂ is geel tot bruin met zwart en het heeft wel wat weg van een kroontje, Het ♀ is kleiner en is iets minder mooi gekleurd; het heeft een zwart met grijs borststuk. De vleugels hebben een geel/bruine vlek aan de basis, die bij ♀ minimaal is. Ik ga er vanuit dat dit dus een mannetje is. Meestal tref je ze aan langs de bosrand. Eitjes worden gelegd in de larven van wantsen, die van planten eten. Daarom is de vlieg vaak te zien op schermbloemen, de planten waar ook vaak wantsen op te vinden zijn. De vlieg is 8-13 mm.Deze vlieg is pas voor het eerst in gezien in Nederland in 2006. Oorspronkelijk kwam hij alleen voor in midden- en zuid-Europa. Zo wordt weer eens bevestigd dat de temperatuur hier stijgt. De Gouden kroontjesvlieg behoort tot de Tachinidae; de sluipvliegen. Het is eigenlijk een exoot, maar hij eet schadelijke insectenlarven, dus een nuttig beestje, een aanwinst. Koninginnekruid en guldenroede zijn zijn favorieten, als het tenminste dicht bij het water is.Deze GROTE DANSVLIEG (Empis tessellata) is 11-13 mm lang en heeft een lange, omlaag gerichte zuigsnuit. Met die zuigsnuit wordt een prooi, maar ook vaak nectar uit bloemen gezogen. Ze kunnen daar overigens mensen niet mee steken! De mannetjes onderscheiden zich van de vrouwtjes door de donkere en bredere vleugels.Dit moet dus een mannetje zijn.

Dansvliegen zijn vliegen die leven van andere vliegen. Alleen in Nederland en België al zijn er meer dan 200 soorten bekend. De naam danken ze aan het feit dat ze in zwermen in de wind zigzaggen en in bochten vliegen, alsof ze dansen. Dit is uiteraard geen dans, maar een paringsritueel waarbij de mannetjes een dode vlieg bij zich hebben, die ze aan een vrouwtje geven. Terwijl het vrouwtje de prooi leegzuigt, vindt de paring plaats. De prooi wordt in de lucht gevangen met de relatief lange voorpoten, die zijn omgevormd tot een soort “vangpoot” met op de dijen doornen en met gekromde schenen, waarna de prooi wordt gestoken met de steeksnuit. Hiermee wordt het insect ook leeggezogen.De VEELKLEURIGE LOOPKEVER (Harpalus affinis) is een algemene soort in Nederland. Hij komt voor op allerlei soorten open grond met wat begroeiing van grassen en kruiden. Hij vindt dergelijk leefgebied dus in akkers, tuinen, braakliggend terrein en dergelijke. De soort is 8,5-12 mm lang en is metallic brons, groen of blauw gekleurd met kleurrijke metallic reflecties op zijn scheenbeen.De GERINGELDE SMALBOKTOR (Rutpela maculata) is een middelgrote tot grote boktor (13-20 mm). Hij wordt vaak verward met de Gevlekte smalboktor, die ik je in de vorige post liet zien. Ook deze heeft namelijk gele dekschilden met meestal vier rijen donkerbruine tot zwarte vlekken, die naar het achtereind toe samensmelten tot banden. In tegenstelling tot de Gevlekte smalboktor zijn de sprieten van de Geringelde smalboktor echter afwisselend zwart en geel geringeld en ook de poten zijn anders; geel met meestal een zwart uiteinde aan de achterscheen en -dij.De KNOLLENBLADWESP (Athalia rosae) is een opvallende bladwesp van nog geen centimeter die in Nederland algemeen voorkomt. Vaak tref je ze in tuinen en weilanden. De kop en ogen zijn geheel zwart. Het borststuk is oranje met twee zwarte ovalen aan de bovenkant. Het achterlijf is geheel oranje en de poten zijn oranje met zwarte stukjes aan de onderste (gelede) delen. Geen van de andere 9 Athalia-soorten heeft deze “wiebertjes”. De vleugels zijn doorzichtig en hebben een zwarte rand van de basis tot 2/3 van de rand.De volwassen wespen eten nectar en in de lente is dat vooral de hondsdraf. Overigens kunnen ze tot in oktober worden waargenomen. De jonge larven eten gaatjes uit bladeren en de schade die ze daarmee toebrengen is gering. De oudere larven echter eten het gehele blad op, behalve de nerven en bij massaal optreden kunnen ze vele waardplanten geheel dood maken. In het najaar kruipen ze onder de grond, spinnen zich in in een cocon en verpoppen daarin later in de winter. De eerste volwassen dieren verschijnen dan in april. Hoewel ik probeer te vermijden om op mijn blog een beestje vaker te plaatsen, wil ik voor deze PHEGEA of MELKDRUPJE een uitzondering maken. Dit bijzondere vlindertje komt namelijk alleen voor in de grensstreek Limburg - Brabant. In de post "Vlinders in 2018" plaatste ik al enkele foto's van deze vlinder, dus daar kun je er wat meer over lezen.Ik weet niet waarom deze soort zich niet verder in ons land verspreidt. Ook de wetenschappers hebben dat (nog) niet kunnen achterhalen.  De grensstreek Limburg-Brabant  was in een ver verleden een nagenoeg aaneengesloten, ondoordringbaar  lint van veen- en moerasgebieden, met hier en daar een doorgang. Onder andere bij Meijel, Venray en Weert. Daar dankt Weert ook zijn naam "Poort van Limburg" aan. Het gebied bevindt zich op de Peelhorst en  strekte zich uit van Weert tot aan Grave. Ook nu nog zijn daar ondanks de vele ontginningen nog veel moerasgebieden, met natuurlijk de Groote Peel als bekendste gebied. Zou dit soort biotoop daar iets mee te maken hebben?Ik vond meerdere vlinders op een perceel langs het fietspad bij de Laurabossen. Daar stond op dat moment het Jacobskruiskruid volop in bloei en daar maakten deze dagactieve nachtvlindertjes dankbaar gebruik van. Een vreemde naam zul je zeggen, maar het is zoals het er staat: bedoeld is een nachtvlinder die ook overdag actief is. Om te weten of het een dag- of nachtvlinder is, hoef je alleen maar naar de voelsprieten (antennen) en de stand van de vleugels te kijken.  Zit er 1.) géén soort "knopje" op het eind van de antenne dan is het een nachtvlinder en 2.) een nachtvlinder in rust, houdt zijn vleugels plat. (hoewel je dat soms ook dagvlinders ziet doen als ze lekker liggen te zonnen). 

Hoewel de boeren het Jacobskruiskruid verafschuwen, heeft de plant voor onze kleine fladderaars alles wat hun hartje begeert; grote hoeveelheden stuifmeel en nectar. Hoewel de plant giftig is, geldt dat blijkbaar niet voor het stuifmeel en de nectar, want ook andere insecten als hommels, bijen, vliegen en andere vlindersoorten tref je er aan.

Allemaal beestjes #16

Dit is de derde post van dit jaar met klein grut. Niet zo veel dus, maar het moet natuurlijk de moeite waard zijn en dat kan ik alleen maar doen, door met iets nieuws te komen. Dus geen "Allemaal beestjes" waar ik al eerder iets over geschreven heb,maar nieuwe soorten die je interesse wekken en waar ik ook nog een geslaag- de foto van heb. Aangezien inmiddels ruim 130 van deze kleine beestjes de revue zijn gepasseerd, wordt dat natuurlijk wat moeilijker. Ik heb toch nog 2 interessante posts kunnen maken, waarvan dit de eerste is.

Deze rups kun je met geen enkele andere soort vergelijken: geel, vier witte op scheerkwastjes lijkende borstels op de rug en een rood "staartje". Dat is de rups van de MERIANSBORSTEL (Calliteara pudibunda). De rups van een onopvallende nachtvlinder uit de familie der spinneruilen. De soort komt verspreid over het land voor, met name op de hogere zandgronden en duinen. De vlinder zelf vliegt in voorjaar en voorzomer, maar zie je zelden omdat deze ’s nachts actief is. Je ziet de rupsen vooral eind september en begin oktober. Dat is namelijk de periode om te gaan verpoppen en dat doen ze met name in de strooisellaag onder bomen en struiken. Vaak onder een zomereik, omdat die bladeren veel door de rupsen worden gegeten. Ze verpoppen in een dun, zijdeachtig cocon, overwinteren als pop en in mei komen de vlinders weer tevoorschijn. Zoals zo vaak is de rups van nachtvlinders veel mooier dan de vlinder. Dat is dus hier ook het geval. De rups is genoemd naar Anna Maria Merian (1647 – 1717), een Duitse kunstenares en entomologe die planten en insecten bestudeerde en daar gedetailleerde tekeningen van maakte.

Ik zag deze bijzonder opvallende 40 mm grote rups van de MERIANSBORSTEL toen hij de weg overstak. Ik heb hem opgepakt en aan de andere kant neergezet, om rustig een foto van hem te maken. Hij hield zich echter voor dood en bleef steeds stil en in elkaar gedoken zitten. Ik wilde hem echter ook in beweging zien en heb hem daarom mee naar huis genomen. Op deze foto kun je hem nu dus van boven af ook eens goed bekijken. Bij verstoring trekt ie de kop naar binnen en kromt het lichaam iets, zodat de zwarte banden tussen de eerste segmenten zichtbaar worden. Door zijn uiterlijk is hij blijkbaar zo afschrikwekkend, dat mogelijke vijanden hem met rust laten. Hoewel hij zeer algemeen is en verspreid over het hele land voorkomt, kennen veel mensen hem niet.  Kortschildkevers (Staphylinidae) zijn herkenbaar aan hun hele korte dekschild en, als ze zich bedreigd voelen, hun staartje net als een schorpioen omhoog en naar voren krommen. Voor een juiste determinatie zijn ze echter een lastige familie. Er zijn wel enkele bekende verschijningen, zoals de Stinkende kortschild (Ocypus olens).  Die  leven verborgen onder stenen en plantaardig materiaal en eten ongewervelden, zoals wormen en weekdieren. Deze soort valt op, omdat ze vrij groot zijn, maar er zijn zeer veel kleinere soorten, die ook nog eens niet allemaal zwart gekleurd zijn. Vele hebben ook oranje of rood op het lijf. In Nederland zijn er bijna 1000 soorten verdeeld over vele tientallen geslachten. Het zijn echte roofkevers. Favoriet op het menu is de slak, maar ook bijvoorbeeld pissebedden, regenwormen, larven, wantsen e.d. vallen ten prooi aan hun kaken.  Het kortschildkevertje dat je hier op de foto's ziet is slechts 5 mm. groot. Het is de ATHETA CORIARIA. Ik heb er geen Nederlandse naam voor gevonden, wat het moeilijk maakt om te onthouden. Deze bodemgraver is lichtschuw en leeft in de bovenste laag van de grond. Het kevertje is zeer beweeglijk en al actief vanaf 12 °C. De volwassen kevers leggen tijdens hun leven meer dan 100 eitjes in de bodem. Daaruit komen kleine, zeer bewegelijke larven, die zich direct beginnen te voeden met bodemorganismen.

Afhankelijk van de bodemtemperatuur komt er na 2-4 weken een kever tevoorschijn die zich vliegend kan verspreiden. Het is een roofkevertje dat steeds veelvuldiger wordt gebruikt voor de biologische bestrijding van schadelijke bodeminsecten als springstaartjes, eieren en larven van motmuggen en poppen van trips. 

Je zou denken dat ze, omdat ze zo klein zijn, ook kleine vleugels hebben onder die korte schilden, maar schijn bedriegt. Onder die schilden zitten namelijk keurig opgevouwen vleugels die ver kunnen worden uitgespreid om er snel mee te vliegen, zodat ze zich optimaal verspreiden in bijvoorbeeld kassen. De Atheta coriaria veroorzaakt geen schade aan de gewassen.

Ze zijn er nog, de libellen. Dit is een GEWONE OEVERLIBEL, een echte libel uit de familie van de korenbouten. Mannetjes zijn blauw gekleurd met een zwarte achterlijfspunt en bruine beharing op het borststuk. Maar hoe zit het nou met het vrouwtje? Dat is namelijk aanvankelijk geel van kleur en later bruin met zwart met lichtere zijkanten, maar hier lijkt het vrouwtje meer weg te hebben van de Bruine korenbout. Met dit paringswiel is het echter onwaarschijnlijk dat dit 2 verschillende soorten zijn. Ik plaatste ze op waarneming.nl met de vermelding Bruine korenbout, maar werd gecorrigeerd. Het is dus wel degelijk de Gewone oeverlibel. Er is, zo blijkt, dus met name bij de oudere vrouwtjes van de gewone oeverlibel nogal wat variatie te zijn. Het blijft moeilijk om ze op naam te brengen. 

In Nederland komen vijf soorten zweefvliegen voor die we Reuzen (Volucella) noemen: de Hommelreus, de Wespreus, de Stadsreus, de Witte reus en de Gele reus. Ze worden zo genoemd vanwege hun afmeting.

Dit is de WITTE REUS of IVOORZWEEFVLIEG. Deze Reuzen zijn grote, bolle hommelzweefvliegen met een vrij lange snuit. Hun antennen dragen een pluim. De Hommel-, Stads- en Witte reus zijn algemeen in Nederland. De andere twee zijn zeldzaam. In allemaal beestjes#9 kun je een Stadsreus bekijken en er iets over lezen.Het lichaam van deze Witte reus is overwegend zwart, maar het tweede achterlijfssegment is crèmewit. Daar dankt ie de naam Ivoorzweefvlieg aan. De vleugels hebben een gelige basis en een opvallende zwarte middenvlek. De lichaamslengte is tussen 13 en 18 millimeter. De soort vliegt van mei tot augustus. Je vindt ze op open plekken in bossen en bij bloemrijke hagen. Hoewel het een algemeen voorkomende soort blijkt te zijn, zag ik hem deze zomer voor het eerst. Ze bezoeken vaak braambloesem, maar je treft ze ook aan op andere bloemtypen en bij sapstromen van bomen. De larven van de Witte reus leven in nesten van sociale plooivleugelwespen als de Gewone wesp, Duitse wesp en Hoornaar van dode larven en afval. Omdat ze een functie hebben in de nesten, worden deze "opruimers" door de wespen met rust worden gelaten.Spitskopjes zijn gemakkelijk herkenbaar aan de driehoekige kopvorm. Ze houden van grazige hoge vegetaties. In Nederland komen 3 soorten voor:  het Gewoon-, het Zuidelijk- en het Groot spitskopje. De langst gevleugelde van deze 3, de Grote spitskop, is hier pas in 2019 voor het eerst waargenomen, dus de kans dat je die aantreft is klein. Op de foto zie je het ZUIDELIJK SPITSKOPJE, een soort die in 1990 vanuit het zuiden Nederland is binnen gekomen en nu, 30 jaar later, vrijwel overal in Nederland voor komt.   

Deze soort is niet zo aan moerassen gebonden zoals het Gewoon Spitskopje, maar komt in allerlei ruige kruidenvegetaties voor. Zo zijn ze in wegbermen en vooral in ruige graslanden te vinden. Dit is een nimf, een nog niet volledig ontwikkeld exemplaar dus. Dat is vooral te zien aan de nog niet volledig ontwikkelde vleugels. Een volwassen Zuidelijk spitskopje heeft namelijk een bruine rug en bruine vleugels die langer zijn dan zijn lijf. In tegenstelling tot het Gewoon spitskopje, dat springend door het leven gaat vanwege de korte vleugels, kan deze soort goed vliegen. Vanwege de legboor weet ik dat dit een vrouwtje is. En daarmee is het verschil tussen beide soorten goed te zien; bij het vrouwtje Zuidelijk Spitskopje is dat een vrijwel rechte legboor, terwijl die bij het Gewoon Spitskopje gekromd is.Boktorren zijn gemakkelijk te herkennen aan hun lange voelsprieten. Deze GEVLEKTE SMALBOKTOR  is 11-20 mm groot, de dekschilden hebben een gele kleur met donkerbruine tot zwarte vlekken. Meestal is er sprake van vier rijen vlekken, die echter naar het achtereind toe steeds meer samensmelten tot banden.Daarom wordt hij ook wel Vierbandsmalbok genoemd. Op die manier imiteert hij wespen (mimicry) om zo belagers af te schrikken en aan te ontkomen. 

Dit is een vrouwtje. Vrouwtjes zijn te herkennen aan de sprieten die aan de top lichter worden. Deze boktor verschilt ook van de vergelijkbaar gekleurde soorten door de geheel zwarte poten. De soort kan het beste in overwegend vochtige terreinen en langs beken en sloten worden gezocht op bloemen van braam, distel, duizendblad, peen en berenklauw. De larven ontwikkelen zich in vermolmde zachthoutsoorten als populier en wilg, hoewel ze ook te vinden zijn in els, berk, beuk, eik, hazelaar en soms zelfs in naaldhout. De ontwikkeling van larve tot imago duurt minstens drie jaar.De LIEVELING (Timandra comae) is een nachtvlinder uit de familie spanners. De rupsen van spanners hebben een duidelijk herkenbare manier van voortbewegen: eerst wordt het achterlichaam tot aan de borst opgetrokken, daarna wordt het voorlichaam vooruit geschoven, zodat de rups zich weer over de volle lengte uitspant. Hieraan ontleent de familie haar Nederlandstalige naam. In "allemaal beestjes#15" heb je hierover al e.e.a. kunnen lezen. Het is verder opvallend dat je de vlinders van deze spanners eigenlijk altijd met opengeslagen vleugels ziet.  

Carl Linnaeus (1707-1778) een Zweedse arts en plantkundige gaf deze vlinder de naam “Amanta” (het waarom is mij niet duidelijk), wat we kunnen vertalen als Lieveling. Omdat de Lieveling ook overdag actief is noemen we hem een dagactieve nachtvlinder. Je ziet hem hier van eind mei tot half september. De voorvleugellengte is 15-18 mm. Niet erg groot dus. De grondkleur van de vleugels is roomkleurig bruin met een variabele zeer fijne donkere spikkeling. Dit vlindertje is vooral te herkennen aan de rozerode of roodachtig bruine diagonale lijnen . Bij opengevouwen vleugels lopen deze lijnen zonder onderbreking door van de ene voorvleugel via de achtervleugels naar de ander voorvleugel. Ook de helder rozerode achterrand van de vleugels is kenmerkend. De Engelse naam voor de Lieveling is "bloodvein" (bloedader). Die naam verwijst uiteraard naar die roodachtige dwarslijn, die van vleugelpunt naar vleugelpunt loopt.De GRASWORTELVLINDER  is een gewone soort in geheel Nederland. Hij leeft vooral op open, grazige plaatsen, in bouwland en andere plaatsen waar zijn voedselplanten groeien. De soort heeft 1 generatie per jaar. De vlinder vliegt van eind mei tot september/oktober, maar aan het eind van de vliegtijd zijn de aantallen veel minder.Wat uiterlijk betreft is er veel variatie in kleur; soms komen zelfs vlinders voor met een zwartachtige of diepbruine kleur. Het ligt er ook aan hoe het licht er op valt. Doorgaans is de voorvleugel grijsachtig bruin of strokleurig grijs en loopt tamelijk spits toe. Het is een van de grotere uilen met een spanwijdte van 45 – 55 mm. De vlinder is schemerings- en nachtactief (een nachtvlinder dus) en wordt aangetrokken door licht. Hij rust in de kruidlaag of tegen stammen en palen.Het is opvallend dat deze vlinder zo met zijn vleugels trilt. Dat zie je echter vaak bij nachtvlinders. Ze doen dat om zich zo op te warmen zodat ze kunnen (weg)vliegen. Dat kan voor een fotograaf soms vervelend zijn zoals je op deze foto ook goed kunt zien. 

De eiafzetting van deze vlindersoort vindt plaats in de bladschede van grassen. De rups leeft van augustus tot mei en overwintert als halfvolwassen rups op pollen vormende grassen. De jonge rupsjes eten nog niet van de wortels, maar zitten in een holletje in de grond bij de graswortels net onder het bodemoppervlak.Van daaruit bevreet de oudere rups dan de stengelbasis. De rups wordt vooral in het voorjaar gevonden, kruipend op zoek naar een popplaats. Hij verpopt in de grond.