Taurossen verwijderd

De Taurossen in Kempen~Broek blijven de gemoederen bezighouden. Onlangs besloten Stichting Taurus en Ark de hele kudde op perceel "'t Brook", (tussen de Raambeek en de Stramproyergrensweg achter “Puine” en “Helmusse”) te verplaatsen, omdat het niet langer verantwoord was om deze daar te laten vanwege “ongewenst gedrag”. Het was noodzakelijk dieren af te schieten, omdat er blijkbaar geen andere mogelijkheid was om ze in alle rust op het grote perceel te vangen en dan levend te verplaatsen. Hierdoor is de nodige commotie ontstaan en o.a. besloten de plaatsing van veeroosters uit te stellen tot de rust is weergekeerd.

foto: dorpsraad Altweerterheide

Op de site van Ark wordt over deze gebeurtenis het volgende vermeld:
"Maandag 2 maart vond in het natuurgebied Tungelroysche beek in het GrensPark Kempen~Broek een vangactie van een kudde runderen plaats. ARK Natuurontwikkeling, mede-eigenaar van de kudde runderen, ook wel Taurossen genoemd, heeft na zorgvuldige afweging besloten dat de kudde vanwege haar onrustige gedrag uit het natuurgebied moet verdwijnen. Nadat meerdere pogingen tot het invangen van de dieren mislukt zijn, is besloten om de drie meest nerveuze runderen af te schieten en vier andere runderen te verdoven. Te grote onrust van dieren kan risicovolle situaties opleveren voor andere dieren en een uitbraak tot gevolg hebben. De drie dode dieren zijn naar de slacht gebracht, de vier verdoofde dieren staan inmiddels op stal bij mede-eigenaar Stichting Taurus. De kudde in de Tungelroysche beek bestond vóór de vangactie uit 21 dieren. De gehele kudde verhuist van het natuurgebied naar Stichting Taurus in Keent. De eigenschap ‘rust’ zal een uiterst belangrijk selectiecriterium zijn in de samenstelling van de nieuwe kudde".

Foto's van november 2012

Op de site van weertdegekste lees ik dat een woordvoerder van Stichting Ark beweert dat de beesten soms worden opgejaagd, waarbij het vermoeden bestaat dat dit moedwillig gebeurt en dat er deels opzet in het spel is vanwege de aanleg van wildroosters. Zo heeft men waargenomen dat er honden werden losgelaten in de afgesloten weilanden waar de taurossen grazen. “De runderen voelen zich opgejaagd en worden nerveus. Het gevolg is dat ze ongewenst gedrag vertonen. Niet alleen honden, maar ook vuurwerk heeft een rol gespeeld bij de nervositeit van de grazers” , aldus de woordvoerder.

Foto van de Sayaguese stier Machiel, die begin 2013 is weggehaald vanwege agressief gedrag.

Als dit waar zou zijn, is dat natuurlijk zeer te betreuren, maar ik wil er aan toevoegen dat de woordvoerder vergeet te vertellen dat het probleem al veel langer speelt en dat we hier ook te maken hebben met nakome- lingen van de Sayaguese stier Machiel. De oudere gekruiste hooglanders lopen al sinds november 2012 op dit perceel. Bij de start van het Taurosproject liepen ze bij 't Kwaoj Gaât" en Wisseblök". Samen met de grote Sayaguesa stier Machiel! Deze heeft voor nageslacht gezorgd.
Het is ook deze stier die in maart 2013 na een paar incidenten is weggehaald vanwege zijn agressief en dreigend gedrag. Maar ondanks dat, bleef de kudde onrustig en vanaf dat moment is dat gebied dan ook afgesloten.

Hoewel bij de start werd aangenomen dat de Hooglanders goed in het project zouden passen vanwege hun goede karaktereigenschappen (zie: Schotse Hooglander als startpunt), mag je misschien constateren dat het ongewenst gedrag bij een aantal dieren dankzij de "genen" van Machiel de overhand heeft gekregen. Samen met de in de Breedingback blog gegeven bedenkingen over het Taurusproject vanwege het uiterlijk van de Hooglander ("I'm not so optimistic anymore"), is dit nog een reden om dit nog eens goed te heroverwegen......

Ook de overige dieren verhuizen binnenkort naar  Stichting Taurus in Keent.     foto: maart 2015

Aangezien het het beleid van Ark is om dieren met een sterk wijkgedrag in het gebied te houden, is het verwijderen van dieren die hier niet aan voldoen een logisch gevolg. Stichting TaurUs hecht, zoals ze zelf zeggen, grote waarde aan "gemoedelijke" karaktereigenschappen van een oerrund.
Er wordt dus niet alleen gekeken naar uiterlijk en geschiktheid in de vrije natuur, maar er wordt ook erg streng geselecteerd op publieksvriendelijkheid. “Hun karakter moet rustig zijn en passen bij de mogelijke ontmoeting tussen mens en rund”, aldus Ark. Dat wil zeggen: als de afstand met bezoekers bijvoorbeeld te klein wordt, moet het rund zich terug trekken en niét zijn "mannetje" willen staan; hij mag niet dreigen.

Dit gedrag kan niet getolereerd worden in voor publiek toegankelijke gebieden zoals het Kempen~Broek.
Wat dat betreft hebben Ark en Stichting Taurus (weliswaar wat laat) goed gehandeld. Ik ben wel benieuwd welke dieren er straks, met als belangrijkste selectiecriterium "rust" , geplaatst gaan worden.....

Moeselpeel#3

In de vorige 2 blogs heb ik al het nodige over de Moeselpeel verteld. Als je die eerst wil lezen, moet je deze link aanklikken. Vandaag wil ik nog wat van het gebied laten zien, maar nu vanaf de westkant, waar de peelrand weer heel anders oogt. Hoewel het zonnetje zich regelmatig liet zien, werkte het weer vandaag niet echt mee, wat toch van invloed was op de kwaliteit van de foto's.

Aan de rand van de peel liggen natte graslanden, die men (deels) laat verruigen en dienen als overgangsgebied en bufferzone voor het moerasgebied.

De Hondsteeg richting Vliegertstraat, met rechts de Kuppenlossing.

De westkant van de Moeselpeel is bereikbaar via de Hondsteeg, maar zoals je ziet, is die op dit moment niet erg uitnodigend, want het onverharde zandpad is helemaal stuk gereden door landbouwverkeer.

Woorden die met hond- beginnen, hebben meestal een negatieve ondertoon, bijbetekenis of gevoelswaarde. Het is een woord dat ongunstige associaties oproept (een pejoratief). Denk bijvoorbeeld aan hondenweer, hondsmoe, hondsberoerd, hondsbrutaal. Ook in kruidennamen worden planten die beginnen met hond vaak als lastig of giftig onkruid gezien. Bijvoorbeeld hondstong, hondsbloem(=paardenbloem), hondshout (=vuilboom, stinkt, waardeloos hout) en hondspeterselie.

De modderige Hondsteeg vanaf de Gebleekte steeg, met op de voorgrond de Kuppenlossing.

Deze negatieve ondertoon is nu inderdaad van toepassing op de Hondsteeg, maar waarschijnlijker is dat hond niet is afgeleid van een hond, maar van "Honte". Dit is een woord van Keltische/Germaanse oorsprong, dat is afgeleid van het woord "onte" of "onno", dat poel, moerasven of moerasrivier betekende.

Vele dorps-, wijk-, of gehuchtnamen hebben het voorvoegsel 'Hont' of ervan afgeleide vormen.
Enkele voorbeelden zijn: Honthem (hem/heim=woonplaats), Hondsheze (heze=doorgang), Hondsbeemd (beemd=nat weiland), Hondsdonk (hoogte in een moeras), Honselersdijk in het Westland (werd vroeger Honshole, Honsel of Hunsel genoemd).

Dit zijn dus namen die verwijzen naar een moerassig en nat gebied, zoals de Moeselpeel er ook een is.
Als deze uitleg klopt, was de "Hontsteeg" dus een pad door een nat en moerassig gebied, waarvan de naam in de loop der jaren is verbasterd  (dit noemt men volks-etymologie) tot Hondsteeg.

De graslanden langs de Hondsteeg zijn momenteel erg nat, maar goed begaanbaar. Ook hier zijn verschillende (padden)poelen aangelegd. Op het moment dat ik er aankwam vlogen verschillende reigers en grauwe ganzen weg. Ook voor onder andere de buizerd is dit een uitstekend jachtgebied.

Zoals eigenlijk te verwachten was, maakten de vele (afgedamde) afwateringsslootjes, de "verruiging" en "vernatting" het ook hier onmogelijk om verder richting rietmoeras te gaan.
Van een verdrogingsproblematiek is aan deze kant van de Moeselpeel in elk geval geen sprake meer.........

Ik hoorde dat er gewerkt werd in het rietmoeras en ben gaan kijken aan de oostkant, waar ik het vlot bij het vorige bezoek had zien liggen. Het bleek er niet te liggen, met andere woorden: de rietwerkers waren bezig met het maaien van het riet.

Een paar dagen later ben ik nog eens gaan kijken, of ik die mannen misschien te pakken zou kunnen krijgen om te vragen of ik eens mee mocht. Ze waren echter klaar met hun werk, want de rietmaaier stond aan de kant van het pad. Waarschijnlijk om opgehaald te worden. Jammer, want dit was een mooie kans geweest om het rietmoeras eens te zien. Misschien volgend jaar????

Moeselpeel #2

In mijn vorige blog heb ik al het nodige verteld over de Moeselpeel. In deze blog laat ik er nog wat meer van zien. Ik ben op de Schans geweest en laat wat foto's zien van beversporen. Ook nog wat foto's van het rietmoeras, zodat je een idee hebt hoe "ruig" dat deel is.

De Moeselschans is tegenwoordig weiland

De vroegere Schans in de Moeselpeel is niet meer als zodanig te herkennen. Dit hoger gelegen deel van de peel is nu in gebruik als weiland met vooral eiken en populieren er omheen. Je kon er voorheen komen via de Moeselschansweg, die begon bij de Maaseikerweg. Tegenwoordig ligt die echter binnen de Ringbaan op de Graswinkel. De Moeselschans is nu bereikbaar via een modderig pad vanaf de Moeselpeelweg.

 

Gebleekte steeg

Via de Gebleekte Steeg kun je gemakkelijk bij de Moeselpeel komen. Meerdere verklaringen voor "gebleekte" zijn mogelijk. Zoals "blinkend" of "schitterend", (vanwege het helderwitte zand op het zandpad in vroeger tijden),of van het Middelnederlandse woord "blec" dat de betekenis heeft van "land dat even boven het water uitkomt". Persoonlijk denk ik echter dat het is afgeleid van het Vroeg-Middelnederlands woord 'blecken' = ontschorsen of hout schillen.
Dit "blecken" gebeurde in mei/juni, als de sapstroom van de eiken in volle gang was.
De schors van armdik hakhout van 12-15 jaar oude eikenbomen werd vroeger namelijk geschild met een blekbijl en vervolgens gedroogd en in een zogenaamde runmolen vermalen om gebruikt te worden in leerlooierijen. Die waren er in vroeger tijden 4 of 5 in Weert, dus er was zeker een markt voor.

De vermalen schors (run) bevat looizuur (tanine), dat werd gebruikt om het leer soepel en houdbaar te maken. De geschilde stammen konden daarna als hakhout gebruikt worden en de stobben liepen dan weer uit. Na 12-15 jaar kon het blecken dan weer herhaald worden. Het is bekend dat de eiken in het Weerterbos hiervoor vroeger werden gebruikt en aangezien er met name in de nabije omgeving van de Schans en de Gebleekte steeg nu nog oude eiken en eikenstoven te vinden zijn, is deze verklaring voor die naam een mogelijkheid.

Rondom de weilanden op de schans is het erg nat en vind je er behalve eiken vooral elzen, wilgen en berken. Er is vanaf de schans naar het rietmoeras geen doorkomen aan vanwege de afwateringsslootjes en verruiging door braam en brandnetel. De foto's spreken voor zich......

De beverdam in de Houtstraatlossing met links de Moeselpeel en rechts de Kievitpeel

In de vorige blog vertelde ik al dat de bever de Moeselpeel ook "gevonden" heeft. Hij is er erg actief en probeert steeds weer een dam in de Houtstraatlossing aan te leggen, die echter ook steeds weer na verloop van tijd verwijderd wordt!!!! Eigenlijk vreemd dat de dam steeds wordt weggehaald, terwijl het beheer uitnodigt tot de komst van dit dier. Blijkbaar spelen er nog andere belangen......

 

Voor de bever is een hoge waterstand in de Houtstraatlossing van belang, omdat zo de ingang naar zijn hol onder water ligt en niet zichtbaar (dus veilig) is. Door de lagere waterstand komt die te voorschijn.

 

Deze bever geeft echter zo te zien (nog) niet op. Vooral de jonge berken, eiken en hazelaars in het ca. 12 ha. grote "Landgoed Knapesbert" moeten er aan geloven. Dit in 2008/2009 aangelegd nieuwe bos is door de eigenaar voor vijftig jaar verhuurd aan Nationaal Groenfonds, dat de huursom kan betalen met geld uit het Bosklimaatfonds. Hoewel besloten is dat de natuur op termijn haar eigen gang kan gaan, zodat een volwassen bos-ecosysteem kan ontstaan, ben ik benieuwd hoe de instanties over deze "natuurarchitect" denken. Ik zou 'm trouwens graag eens willen zien, maar dat gaat me waarschijnlijk niet lukken.

 

Niet alleen jonge boompjes worden geveld, maar ook het grotere werk in de Moeselpeel schuwt hij niet. Afgaande op de (knaag)sporen denk ik dat we hier met een groot volwassen dier te maken hebben.

In mijn vorige blog vertelde ik al dat het bijna onmogelijk is om tot bij het rietmoeras te geraken. Deze foto's laten je ook zien waarom. Op de achtergrond zie je al iets van het rietmoeras.

Er ligt een vlot, dat door rietsnijders wordt gebruikt en mogelijk ook door medewerkers van Staatsbosbeheer en/of 't Waterschap om tot bij de meetpunten te geraken.

Het centrale deel van de Moeselpeel bestaat uit rietmoeras

Hoewel ik er even aan dacht het vlot te gebruiken om wat dichter bij het rietmoeras te komen, heb ik dat toch maar niet gedaan. Ik ben er met enige moeite toch best dicht bij kunnen komen, zodat je ook een idee hebt hoe het er daar uit ziet.

 

Het is wel duidelijk dat als hier niet regelmatig onderhoud wordt gepleegd, dit gedeelte zeker zal dichtgroeien en verlanden. Een voortschrijdende verlanding heeft een negatieve invloed op de toch al matige (grond)waterkwaliteit van de Moeselpeel. In het OGOR meetnet rapport van 2012 was die trouwens nog slecht(vooral een te hoog sulfaat- en chloridegehalte)...... Wat dat betreft gaat het dus de goede kant op.

In de blog "Moeselpeel#3" laat ik je kennismaken met de westkant van de Moeselpeel en vertel of het me vanaf die kant wél gelukt is om tot bij het rietmoeras te geraken.........

Moeselpeel

Ik betrap er me zelf op dat sommige natuurgebieden in Weert e.o. er nog een beetje bekaaid van af komen. Eén van die gebieden is de Moeselpeel.  Hoog tijd dus om er eens wat over te vertellen. Ik heb er weliswaar een tijd geleden in Moeselpeelrand in bloei iets over verteld, maar deze kleine wildernis is erg moeilijk te "doorgronden" en slecht toegankelijk. Vandaar dat ik 't gebied nog nooit écht bezocht heb. En dat, terwijl het slechts enkele kilometers  buiten de bebouwde kom ligt. Het bleef meestal beperkt met er om heen, of langs te fietsen via de Gebleekte Steeg. Ik ben er inmiddels een paar keer naar toe gegaan om het te verkennen en heb geprobeerd tot bij het centrale deel te komen. Dat viel niet mee......

Ferrariskaart Moeselpeel in 1777

Kadasterkaart Moeselpeel 1811-1832

Op de peelrand vind je veel dorpen en gehuchten met de uitgang "-loo" en "-el". Ik denk aan bijvoorbeeld Volkel, Boekel, Handel, Liessel, Meyel en Ospel. De uitgang "-el" zou volgens Hermans, schrijver van „Geschiedkundig Mengelwerk der Provincie Noord-Brabant" (1841), afgeleid zijn van de uitgang -loo, zoals in bijvoorbeeld Mierlo, Oploo, Meerloo, Merselo en Oirlo.
"Loo" in de betekenis van  "een meer verheven plaats, gelegen in of bij poelen, meeren, laagten en diepten".
Moesel zou dus afgeleid kunnen zijn van  moes = moeras + loo: een hoger gelegen plek bij een moeras.
Een andere (mogelijk betere!) verklaring is, dat Moesel een verbastering is van het dialectwoord moeëst=moeras + sel. Het toponiem sel(e) verwijst naar het Oudgermaanse sala: dit is een woning, nederzetting of beschutting. Moesel dus in de betekenis van: een nederzetting bij het moeras......

De Moeselpeel is in elk geval een van de peelvennen of 'pelen', waar de mens nauwelijks ingrepen heeft kunnen verrichten, omdat het ondanks allerlei pogingen té nat bleef.

Dit gaf de lokale plattelandsbevolking, in met name de 17e en 18e eeuw, de kans om zich tegen de talrijke benden van plunderende soldaten en vagebonden te beschermen op de Schans. Deze schans was een hoger gelegen versterking in het moeras, die slechts via één weg toegankelijk was en waar men zich in geval van nood tijdelijk kon terugtrekken met het gezin, de veestapel en een gedeelte van have en goed.

Actueel kaartje van de Moeselpeel gemaakt met behulp van Google Maps

Hoewel de peel in het begin van de 20e eeuw van buitenaf steeds verder verkleind werd ten behoeve van nieuwe landbouwgrond, is het nu nog nagenoeg ondoenlijk verder in de "echte peel" te geraken en nog steeds kom je dan ook niet veel verder dan de buitenkant. Er zijn in het verleden afwateringsslootjes gegraven in een poging het gebied te ontginnen. Dit is niet gelukt, maar de slootjes bemoeilijken nu de toegankelijkheid. Ook is er omstreeks 1900 in het centrale laagste deel enige tijd verveend. Nadat men hiermee is gestopt, is een open plas ontstaan. Die is in de loop der jaren veranderd in een ontoegankelijk rietmoeras.

Uitzicht op het nagenoeg  ontoegankelijk rietmoeras

Al in 1928 schreef Jacques de Haan er over in "Moezelerpeel". Bron:Natuurhistorisch Maandblad- SHOWeert.

"De eerste aanblik, welke ons dit ven biedt, is een ontzaglijke rietmassa. Geen spoor van open water te bekennen! Inderdaad is dit laatste er zeer sporadisch. Enkel met den vriendelijken visscher als leidsman, zijn deze plekken met de peelschuit te bereiken. Als de platte visschersschuit door de smalle vaargeul, welke de visscher met groote moeite weet te behouden, wordt voortgeboomd, ziet men overal meerkoeten, en waterhoentjes, haastig wegschieten tusschen het riet, waar zich vele nesten bevinden. Het spreekt vanzelf, dat het verdwijnen van moerassen ook op de overblijvende watervlakken (pelen) in de omgeving, waarmede ze in communicatie stonden, niet zonder invloed kan zijn geweest. Zoo bleef van de talrijke vischotters, welke hier in deze vischrijke peel relatief veelvuldig voorkwamen, zoo goed als niets meer over."

De 90 ha. grote Moeselpeel is, zoals de Haan ook aan geeft, geen opzichzelfstaand natuurgebied, maar staat in verbinding met de Kievitpeel, Kootspeel, Roeventerpeel en de verderop gelegen Schoorkuilen, Sarsven en de Banen. Deze peelvennen zijn onderdeel van de EHS (Ecologische Hoofd Structuur). Via de Leukerbeek en de Kuppenlossing staat de Moeselpeel ook in verbinding met natuurgebied de Roukespeel in de Krang.

Het centraal gelegen rietmoeras dreigt zonder maatregelen te verlanden

Ten behoeve van de omringende landbouw is het gebied door de jaren heen steeds meer ontwaterd, waardoor het uitdroogde en het centrale en natste rietmoeras verlandde. Als dit door zou gaan, zou de peel uiteindelijk binnen enkele tientallen jaren verdwenen zijn. Ik heb hier iets over verteld in de blog Topgebieden in Weert e.o.  Ook de door de peel stromende Houtstraatlossing, die fungeerde als overstort van het riool bij wateroverlast in de stad, bezorgde de Moeselpeel en de naburige kleine Kievitpeel en Kootspeel (in de volksmond "de strontpeel" genoemd) geen goede naam.
Deze gebieden verdienden een beter lot en er moest dus ingegrepen worden.

Het broekbos met wilgen en elzen maakt het gebied nagenoeg ontoegankelijk

In het "stimuleringsplan natuur, bos en landschap Midden-Limburg-West" (2001) werden de volgende doeltypen voor de Moeselpeel genoemd: voedselarme plas, klein zeggenmoeras, rietmoeras, dotterbloemgrasland, elzenbroekbos, gagel- en wilgenstruweel en voor de randen heischraal grasland.

Beverdam in de Houtstraatlossing

Door de genomen maatregelen zijn er ecologisch gezien geen barrières meer tussen de verschillende deelgebieden, met als gevolg dat bijvoorbeeld ook de bever het gebied heeft gevonden en voor de otter een geschikte leefomgeving wordt gecreëerd.

Omringende graslanden fungeren als bufferzones

Staatsbosbeheer, het Limburgs Landschap en Natuurmonumenten hebben trouwens al sinds 1994 maatregelen genomen die de peel weer langzaam in zijn oude staat terug moeten brengen; herstel van de oorspronkelijke waterhuishouding en aanleggen van bufferzones rond de Moeselpeel. Door de waterstromen binnen en buiten de peel van elkaar gescheiden te houden, wordt de balans tussen het voedselarme peel- en het voedselrijke omgevingswater hersteld. Door het waterpeil hoog te houden en het riet periodiek te maaien, wordt verlanding in het rietmoeras afgeremd.

De aan de oostkant lopende Houtstraatlossing stroomt naar de Leukerbeek

Als de grondwaterstroom en direct neervallend regenwater worden vastgehouden, is dat voldoende en hoeft er geen water uit omringende beken toegevoegd te worden om de Moeselpeel nat te houden.

De aanleg van twee stuwen, één bij de Raambrug en één midden in het rietmoeras, hebben de waterstand in de Moeselpeel danig verhoogd. Er wordt ook geen water meer uit de Moeselpeel afgevoerd door de Houtstraatlossing, die oorspronkelijk net zoals de Kuppenlossing door het centrale rietmoeras liep. Deze loopt nu langs de oostkant richting Leukerbeek.

Aangelegde stuw en bodemdrempels in de Kuppenlossing bij de Raambrug

Ook de naar de zuidkant verlegde Kuppenlossing (richting Leukerbeek), kun je nauwelijks meer als beek beschouwen. Het deel van de oorspronkelijk door de Moeselpeel stromende Kuppenlossing, dat vanaf de aangelegde stuw naar de Leukerbeek loopt, moet enkel voor het beheer en de afvoer van periodiek te maaien riet in het centrale deel opengehouden worden. De bodemdrempels die er zijn aangelegd, zijn noodzakelijk om vissen en andere waterdieren de kans te geven het moerasgebied te bereiken.

De "nutteloze" afwateringsslootjes zijn afgedicht , houden het water vast en verlanden

Rond het rietmoeras ligt een gordel van vooral elzenbroekbos en wilgenstruweel dat sterk wisselt in breedte en vanwege het vasthouden van het water in de talloze afwateringsslootjes erg moeilijk toegankelijk is.

Aan de rand van de Moeselpeel liggen verschillende paddenpoelen

Op de overgang naar het omliggende, hogere dekzandgebied aan de zuid- en westkant, vind je natte graslandjes met hier en daar een paddenpoel en perceeltjes met eiken- en populierenaanplant. Hierdoor biedt het terrein plaats aan soorten die karakteristiek zijn voor dat soort ecosystemen.

Tot zover mijn verhaal over de Moeselpeel. In de volgende blog wil ik er nog wat meer over vertellen en wat meer foto's laten zien.